Wielka Brytania jest jednym z dziewięciu państw posiadających broń nuklearną na świecie, dysponując arsenałem nuklearnym jako częścią swojej strategii obronnej.
Brytyjski program broni nuklearnej, znany jako program Trident, odgrywa istotną rolę w krajowej polityce bezpieczeństwa i strategii odstraszania.
Program Trident składa się z floty czterech okrętów podwodnych typu Vanguard uzbrojonych w balistyczne pociski Trident II D5. Te okręty podwodne, wyposażone w głowice nuklearne, stanowią morską komponentę brytyjskiego trójkąta nuklearnego, razem z komponentem powietrznym (samoloty zdolne do przenoszenia broni nuklearnej przez Royal Air Force) oraz komponentem lądowym (balistyczne pociski nuklearne).
Decyzję o utrzymaniu odstraszacza nuklearnego podjęło brytyjskie rząd w latach 60. XX wieku. Równowaga była osiągana poprzez utrzymanie wiarygodnej zdolności nuklearnej, zapewniającej bezpieczeństwo kraju i wpływ na arenie międzynarodowej, zwłaszcza w okresie zimnej wojny. Brytyjskie broń nuklearna jest postrzegana jako środek odstraszający potencjalnych agresorów i ma na celu zapobieżenie jakimkolwiek atakom nuklearnym na terytorium Wielkiej Brytanii.
Pociski Trident II D5 przenoszone przez okręty podwodne typu Vanguard są zdolne do przenoszenia zarówno głowic konwencjonalnych, jak i nuklearnych. Dokładna liczba głowic nuklearnych w brytyjskim arsenału jest tajna, ale szacuje się, że Wielka Brytania posiada około 180 głowic. Jednak w ramach międzynarodowych zobowiązań dotyczących rozbrojenia, brytyjski rząd zadeklarował zamiar zmniejszenia całkowitego stanu swojego arsenału do nie więcej niż 180 głowic do połowy lat 20. XXI wieku.
Brytyjski program broni nuklearnej jest przedmiotem debaty i kontrowersji. Zwolennicy argumentują, że posiadanie broni nuklearnej stanowi istotny środek odstraszający i zapewnia bezpieczeństwo kraju w niepewnym świecie. Podkreślają, że utrzymanie skutecznego odstraszacza nuklearnego jest niezbędne dla obronności narodowej i wypełnienia międzynarodowych zobowiązań.
Z drugiej strony, przeciwnicy broni nuklearnej argumentują, że jest ona kosztowna, moralnie wątpliwa i zwiększa ryzyko wypadków oraz rozprzestrzeniania się broni nuklearnej. Opowiadają się za rozbrojeniem i przekierowaniem zasobów na inne obszary, takie jak dobrobyt społeczny czy konwencjonalne zdolności obronne.
Wielka Brytania jest sygnatariuszem Traktatu o Nierozprzestrzenianiu Broni Jądrowej (NPT), który ma na celu zapobieganie rozprzestrzenianiu się broni jądrowej i promowanie rozbrojenia. Kraj zobowiązał się do dążenia do rozbrojenia, ale jednocześnie podkreśla konieczność posiadania wiarygodnego środka odstraszającego, tak długo jak istnieją inne państwa posiadające broń jądrową.
Przyszłość brytyjskiego programu broni nuklearnej pozostaje tematem debaty i analizy. Decyzja o odnowieniu lub zastąpieniu okrętów podwodnych typu Trident, które zbliżają się do końca swojej żywotności operacyjnej, jest tematem dyskusji zarówno wśród decydentów politycznych, jak i społeczeństwa.
Podsumowując, Wielka Brytania posiada arsenał nuklearny jako część swojej strategii obronnej i bezpieczeństwa narodowego. Program Trident, z okrętami podwodnymi uzbrojonymi w balistyczne pociski, pełni istotną rolę w brytyjskim odstraszaczu nuklearnym. Kwestia broni nuklearnej pozostaje kontrowersyjnym i skomplikowanym tematem, z różnymi perspektywami dotyczącymi roli, kosztów i etyki związanej z jej posiadaniem. Trwające dyskusje dotyczące przyszłości brytyjskiego programu broni nuklearnej kształtować będą politykę obronną kraju i jego pozycję w globalnym krajobrazie bezpieczeństwa.
